Sayaç - Ferit Sürmeli

 




Hışırdayarak dönüyor siyah perdede

Küçük beyaz puntolarla:

Üç, iki, bir, sıfır.

Hışırtı uzuyor...

Yeryüzü yavaş yavaş silkeleniyor.

Hızlanıyor sonra.

Ağaçlar son yapraklarını bırakıyor yere.

Soğuk bir esinti yalıyor yüzünü.

Gözlerin doluyor.

Ay sıyrılamıyor bulutların arasından.

Sönük bir ışık usulca düşüyor yarıkların içine.

Sayaç tekrar yansıyor perdeye sessizce:

Üç, iki, bir, sıfır.

Sessizlik avaz avaz yankılanıyor meydanda.

Noktalar azalıyor.

Virgüller, üç noktalar çoğalıyor.

Zaman, mekân tuzla buz.

Karakterler öfkesiz.

Sayaç sıfıra odaklanıyor sonra.

Şimşekler çakıyor birden.

Yağmur yağıyor.

Damlalar sundurmada paramparça.

Alacakaranlık, karanlığa bırakıyor yerini usulca.

Tüm zamanlarda tekrarlanan ritüel başlıyor aptal bir metafizik

alışkanlıkla...



Bu blogdaki popüler yayınlar

Barbarları Beklerken'i Neden Seviyorsun?

Şiirin Politikayla Bir Meselesi Var Mıdır?

Kan ve Sözcükler - Önder Karataş